بايد فراموشت كنم چنديست تمرين ميكنم 

من ميتوانم ميشود،آرام تلقين ميكنم 

با عكسهاي ديگري تا صبح صحبت ميكنم 

با آن اتاق خويش را بيهوده تزيين ميكنم 

سخت است اما ميشود در نقش يك عاقل روم 

شب نه دعايت ميكنم نه صبح نفرين ميكنم 

حالم نه اصلا خوب نيست تا بعد بهتر ميشود 

فكري براي اين دل تنهاي غمگين ميكنم 

من ميپذيرم رفته اي و برنميگردي همين 

 خود را براي درك اين صدبار تحسين ميكنم 

از جنب وجوش افتاده ام ديگر نميگويم به خود 

وقتي عروسي ميكند،آن ميكنم اين ميكنم 

خوابم نمي آيد ولي از ترس بيداري به زور 

با لطف قرص قد نقل يك خواب رنگين ميكنم 

اين درد زرد بي كسي بر شانه جا خوش كرده است 

از روي عادت دوستي با بار سنگين ميكنم 

هرچه دعا كردم نشد شايد كسي آمين نگفت 

حالا تقاضاي دلي سرشار از آمين ميكنم 

يا ميبرم يا،باز هم نقش شكستي تلخ را 

در خاطرات سرخ خود با رنج آذين ميكنم 

حالا نه تو مال مني نه خواستي سهمت شوم 

اين مشكل من بود و هست در عشق گلچين ميكنم 

كم كم ز يادم ميروي اين روزگار و رسم اوست 

اينجمله را با تلخي اش صد بار تضمين ميكنم